Het verhaal van mijn 'etende' leven

Lieve lezers,

Zoals sommigen van jullie al weten heb ik als sinds mijn 15e problemen met eten. Ik heb toen langzamerhand een eetstoornis ontwikkeld. Artsen noemen het Binge Eating Disorder, oftewel BED. Hoewel ik daar veel kenmerken van heb, kloppen anderen dingen weer niet. Overeten deed ik, zoveel dat ik er bijna ziek van werd. Ik at altijd snel en zonder dat anderen dat merkten. Minstens 2x per week had ik zo'n vreetbui. Ook al had ik geen honger, ik at alles wat ik in huis had. Maar depressief of zwaar ongelukkig ben ik nooit geweest. Ik heb altijd van mezelf gehouden en moeite genomen om er leuk uit te zien. En dat is nou weer geen kenmerk van BED. Daarom noemen ze, wat ik heb, een eetstoornis NAO (niet anders omschreven).

Jarenlang heb ik dit niet eens geweten en dacht ik dat ik 'gewoon' van lekker eten hield. Ik snoepte wel eens, maar dan meteen ook heel veel. Het was alsof ik gewoon geen rem meer had. Ik proefte op den duur de smaak van het eten helemaal niet meer. Ik at omdat ik MOEST eten, zoals ieder mens MOET ademen om te blijven leven. Dat gevoel had ik tijdens zo'n vreetbui. Natuurlijk waren er ook wel eens periodes dat ik weer vreselijk aan de lijn deed, en dan viel ik weer ontzettend af. Ik heb geschommeld tussen kleding maat 38 en 48!

De reden dat ik mij zo overat, was voor mij en mijn omgeving heel lang niet duidelijk. Wel zag ik in dat het te maken had met mijn stemming. Was ik verdrietig of boos, dan bood eten troost. Maar was ik blij en gelukkig dan was eten mijn vriend. En had ik iets nuttigs of goeds gedaan, dan was eten mijn beloning.

Toen ik na de middelbare school naar de PABO ging, kwam ik op een wat meer stabiel gewicht. Met kledingmaat 42 kon niemand bedenken dat ik eetproblemen had. Maar toch ging het rond mijn 21e weer mis. Ik rondde mijn opleiding af, ging op mezelf wonen en kreeg mijn eerste baan in het onderwijs. Door de stress van mijn werk en de veranderde situatie thuis kwam ik in korte tijd veel kilo's aan. Ik had meerdere malen per week eetbuien en was in mijn werk erg ongelukkig. Ik wisselde van baan en dat hielp gelukkig. Ik voelde mij veel beter op mijn nieuwe werkplek, maar het was inmiddels zo uit de hand gelopen met de aangekomen kilo's dat ik dit niet meer zelf kon oplossen. Het overeten had zo een grote plek ingenomen in mijn dagelijks leven dat ik hier niet meer zelfstandig tegenin kon gaan.

In het voorjaar van 2012 heb ik  daarom hulp gezocht. Ik kon het niet meer alleen. Na veel geregel en rondbellen kon uiteindelijk in de zomer van 2012 vier weken opgenomen worden in een kliniek voor verslavingszorg op Curacao. Ik leerde daar door middel van cognitieve gedragstherapie waarom ik eetbuien had, en hoe ik kan leven zonder. Ik kreeg inzicht in mijn valkuilen en zette een anti-terugvalplan op, inclusief eetschema, voor mijn terugkomst in NL. Eenmaal thuis veranderde ik de opstelling van mijn meubels, om oude gewoontes te doorbreken. Ik sprak af om niet meer op de bank of in bed te eten en haal nooit meerr in huis dan wat ikzelf op kan eten. Komt er bezoek? Zij moeten zelf wat meenemen, en wat over is mee terugnemen. Op de koelkast staat geschreven: Eten is maar eten, geen troost geen beloning! Ik mag alles eten, maar wat ik eet kies ik zelf! Klinkt misschien hard, maar zo werkt het nu eenmaal voor mij.

 

Mijn leven is na Curacao in vele opzichten veranderd. Ik zorg veel beter voor mezelf, voel me fitter en heb meer energie. Ook al ben ik nog steeds niet op mijn streefgewicht, en heb ik me er bij neergelegd dat ik nooit echt slank zal worden, ben ik blij met wie ik ben. Ik ben trots op mezelf, ik mag er zijn. Dat wil ik andere meiden met overgewicht, ondergewicht, eetproblemen of andere verslavingen laten zien. Dat is ook de voornaamste reden dat ik deze blog ben begonnen.

xxLisa